Lang geleden...maar we leven nog.

Eindelijk weer een momentje om mijn verslag te schrijven. Niet al te lang hoor want het eten moet dadelijk op tafel maar als ik het nu niet doe komt er niets van. Jaja ik heb het druk...althans zo lijkt het want ik kom echt nergens aan toe.
De dagen vliegen en ik moet zelfs toegeven dat ik vind dat er te weinig uren in een dag zitten.
Maar goed dan gaat de tijd ook lekker snel en zijn we terug in Nederland voordat jullie met je ogen hebben geknipperd.
Maar goed neemt niet weg dat ik nu lekker veel te vertellen heb.
Even terug naar Thansgiving. We zijn met 12 gezinnen uiteindelijk in Palo Duro Canyon terecht gekomen. Dinsdagavond zijn we met ons huisje op wielen vetrokken. We hadden besloten om een klein stukje te rijden en dan lekker de de camper op een camping te zetten. Zo gezegd zo gedaan. Wat een luxe. Je koppelt het ding van de wagen, pootjes uit...en je staat. Kind kan de was doen. Volgende ochtend na een heerlijk ontbijtje op weg naar Palo Duro Canyon. Daar stond de familie Kamman al op ons te wachten (ook Nederlanders).....Oh ja eerst pootjes uit en dan af koppelen en dan de voorste pootjes uit...dat is de volgorde ongeveer.
Meteen hadden we het vakantiegevoel. En prachtige omgeving, prachtige wandelroutes en heerlijk weer. We hadden de hele week tussen de 20 en 25 graden en dan te bedenken dat ze vorig jaar waren ingesneeuwd. De kinderen hebben genoten, hele dag buiten spelen met andere kinderen. Wat een genot om te zien.
Thanksgivingday hebben we met z'n allen eten gemaakt. De mannen de kalkoenen ( 8 maar liefst waar er uiteindelijk 2 van zijn opgegeten) en de vrouwen alle bijgerechten.
Aan lange tafels hebben we uiteindelijk de maaltijd genuttigd. Echt geweldig. De volgende dag natuurlijk uitbuiken van het vele eten. We hebben de wandelschoenen aan gedaan en de lighthouse route gelopen. Heerlijk om een paar uur door de natuur te sjouwen. Zelfs de kinderen vonden het prachtig. De avonden brachten de kinderen door in het bos met een nachtspel en de ouders om te vuur met een borreltje.
Op zaterdag zijn we aan het eind van de dag naar huis gereden maar niet zonder eerst te stoppen bij de Big Texas. Een beroemd restaurant in Amarillo. Hier kunnen je een 72 onz steak eten. Wanneer dit lukt (plus een aardappel en nog andere bijgerechten) krijg je hem gratis en de FAME natuurlijk. Wij hadden het geluk dat iemand de uitdaging aanging. Hij kreeg een uur de tijd maar na een half uur gaf hij het op en moest een slordige 72 dollar afrekenen...auwwww
Zo de batterij weer opgeladen voor de laatste weken voor de kerst. Natuurlijk de kerstboom meteen gezet. Nog steeds bezig met de ballen want de Amerikaanse kitschballen is toch niet helmaal mijn stijl. Maar hij wordt steeds mooier. Natuurlijk ook lampjes aan het huis want dat staat zo gezellig. De meest prachtig versierde huizen...leuk om 's avond een kerstroute langs de vele huizen te maken....met de auto natuurlijk.
Oh ja en dan hadden we ook nog Sinterklaas. Op de eerste dag dat we in Amerika aankwamen en we welkom werden geheten door de baas van de Nederlanders had zijn vrouw het leuke idee om Patrick te strikken om Sinterklaas te spelen......en daar was hij blij mee. Na maanden het gegeven onderdrukt te hebben was daar dan toch dat moment. Patrick als Sinterklaas en Mirjam en de student als zwarte Piet....jaja wij hadden wel zwarte pieten. Geweldig wat heb ik genoten van mijn man in deze dankbare rol.....hij iets minder geloof ik en hij doet het nooit meer.
's ochtends zijn we eerst naar een kinderdagverblijf geweest van arme Amerikaanse kinderen. Dit is al jaren een traditie. Het Nederlands Detachement koopt cadeautjes voor de kinderen en deze worden op 5 december op het verblijf gebracht.
's Avonds Sinterklaas met de Nederlanders. Onze kinderen waren natuurlijk aanwezig om papa te bewonderen. Janneke had spijt want ze moest een liedje zingen voor Sinterklaas. Er zal nog wel een wraakactie volgen.
Het was een geslaagde voor de kinderen uit Nederland. Allemaal goed verwend. Nog twee weken school en dan vakantie. De kinderen zijn er aan toe. Gijs heeft het zwaar hij loopt op zijn tenen wat leren betreft. Op alle fronten wordt hij overvraagd. Af en toe wat home scholing om de druk eraf te halen. Ik maak me zorgen over zijn onderwijstijd hier. Weinig passend onderwijs en dat heeft ons manneke zo nodig. Marijn is af en toe ook flink dwars op school en dat tollereren ze hier niet. De aanpak is duidelijk....duidelijk enrechtvaardig...daar kunnen we in Nederland wel wat van leren...niet al dat gepamper.
Zaterdag komen opa en oma Musters en daar kijken we enorm naar uit. Zondag is dan oma jarig en maandag Gijs en Marijn. Een feestje waard. Dan nog een weekje school....weer vakantie...YESSSSSSSS
In de kerstvakantie willen we naar zuid Texas met de fith Wheel. Opa en oma mee en genieten. Moet goed komen.

Eigenlijk heb ik nog veel meer te vertellen maar het eten roept.
Nog even wat wist je datjes
WIST JE
- dat Gijs heel graag kookt en mama heel vaak mee helpt
- Dat de boys gestopt zijn met ijshockey omdat mama een probleempje had met het bestuur....Ik kan er nog boos om worden.....
- Ze nu in januari op basketbal gaan....ook leuk .....hoop ik.
- Patrick zijn uiterste best doet om zijn opleiding af te ronden.
- dat Janneke haar bijbelstudie heel goed doet zeker omdat Papa haar af en toe lekker helpt.
- Janneke in haar proefwerkweek zit en dit best veel stress oplevert.
- Tijn elke dag op school een flinke conditietraining krijgt maar nog steeds niet tevreden is over zijn wasbord.
- Dat ik mijn werkvergunning heb en dat de school van Gijs en Marijn me uitnodigde om te solliciteren...wie weet ga ik dat doen....
- We in het weekend lekker in ons bubbelbad onder het genot van een drankje met het hele gezin een filmpje kijken.
- Ik nu echt moet stoppen want de kids hebben honger.
Dikke kus en knuffel voor iedereen en natuurlijk heerlijke feestdagen.
We missen jullie.