De weken vliegen voorbij

En dan gaan de ouders van Patrick alweer bijna naar huis. de dagen en weken vliegen. Een goed teken want dan zijn ze gezellig, goed gevuld en gekke dingen of stress.
Ook wel weer jammer want dat heb ik geen leuke, gekke, frustrerende verhalen..........
Maar Amerika zal Amerika niet zijn zonder regeltjes, afspraken en bureaucratie waar wij als nuchtere Hollanders ons over blijven verbazen.

Neem nu het halen van je Texaans rijbewijs. Had ik nog steeds niet....uitstellen en uitstellen maar het moest er toch maar eens van komen. Ten eerste omdat ik bleek niet verzekerd te zijn....niet doorgekregen van de verzekeringsmaatschappij en omdat ik het nodig heb voor mijn nieuwe job als vrijwilliger (dat vertel ik straks)
Kort komt het hier op neer:
Als militair uit het buitenland krijg je het rijbewijs.
Als vrouw van een militair krijg je je rijbewijs als je je Nederlandse inlevert.....doe je dit niet....wat wel heel stom zou zijn dan moet je een theorietest en praktijktest doen.
Oke die logica snap ik niet maar IT IS THE RULE.
Om mijn rijbewijs te kunnen mogen halen moet ik mijn paspoort, NATO papieren, twee documenten die bewijzen dat ik in Wichita Falls woon en verzekeringspapieren meebrengen.....kost wat tijd en moeite maar als dat dan gelukt is kom je bij the department of public safety......ik kan je vertellen daar kom je niet voor de gezelligheid. Wat een stel chagrijnige mensen.....geen lachje, geen grapje en ze houden er al helemaal niet van als je afwijkt van het systeem...ik dus als domme buitenlander....want ja ik snap het allemaal niet.....ik ben wel tig keer op en neer geweest naar dat bureau. Maar goed uiteindelijk heb ik mijn theorie gehaald ....met vragen over hoeveel inches en foot je ergens vandaan moet staan, hoeveel boetes je krijgt voor overtredingen, wat borden en simpele verkeerssituaties......niet echt hoogstaand niveau...maar goed GEHAALD.
Nu de praktijk.....ben ik ook nog zenuwachtig. Ik die na behoorlijke goede rijlessen en ehhhhhh 15, 20, 28 jaar ervaring...oh ja ik ben 46 ....face it.....maar toch......inparkeren, achteruitrijden en blokje om in de wijk.....5-10 min hooguit.....GESLAAGD......mooi verjaardagscadeau......het voelt echt dat ik nu een betere deelnemer ben van het verkeer...haha NOT.
Ik heb nu nog een papiertje waarop staat dat ik het rijbewijs heb gehaald en over twee/drie weken ligt het in de brievenbus. Er gaat trouwens wel een wereld voor je open met dat Texaans rijbewijs. Ze vragen er altijd naar.

Dresscode: Janneke kwam vorige week thuis dat ze weer een preek hadden gehad van de leerkracht over de dresscode. T-shirts en spijkerbroeken mochten niet meer. Draagt ze al een heel jaar maar nu mocht het niet meer. MAARRRR.....een t-shirt mag wel als je er een sjaaltje bij draagt...meer gekleed.....snap jij het, ik niet. Heb nog wel even gemaild met de leerkracht om te vragen of er nog meer verrassingen komen want ik ga echt niet nog een garderobe aanschaffen. Ze dacht van niet...TRUT

Wiskunde: Nieuwe leerkracht wiskunde bij Janneke op school. Geeft les aan highschool. Blijkt de kinderen op dit niveau niet te kunnen helpen. Geeft ze ook toe aan de kinderen. De leerlingen helpen elkaar of bellen met de online teacher.....school geeft aan dat de leerkracht nog moet wennen. Ja dat zal het wiskunde niveau doen stijgen. Heb er alle vertrouwen in....grrrr
Ach en zo is er altijd wel wat zal in Nederland niet anders zijn.

Oh ja nieuwe vrijwilligersbaan. Nu alles ongeveer op rolletjes loopt ben ik soort van werkeloos. Fijn toch zie ik jullie denken....nou niet echt goed voor de gemoedsrust....ik wil wat doen. Naast de foodbank, leesmoeder wil ik iets doen wat meer voldoening geeft en wat de weken wat vult.
Tijdens een bijeenkomst op de basis kwam ik in contact met Child Advocate. Een organisatie die opkomt voor kinderen die uit huis worden geplaatst. Naast alles hulpverlening heeft het kind niets of niemand die opkomt voor hun rechten. De Child Advocate is er voor de kinderen, je bouwt een band met ze op en je bent hun rots in de branding, hun stem in de rechtbank, een vriend...je probeert samen met de casemanager alle partijen op het rechte pad te houden zodat het kind na 12-18 maanden hopelijk terug kan naar huis. Mijn hoofdtaak is het kind maar ik kom ook met enige regelmaat met andere partijen in aanraking....kennismaking met biologische gezin, pleeggezin, school, familie e.d....gesprekken, observaties e.d. moeten uiteindelijk een advies opleveren voor de rechter. Kan dit kind wel/niet veilig terug naar huis.....een nobele maar heftige taak. In Nederland ondenkbaar dat dit door vrijwilligers gedaan wordt.
Om ons voor te bereiden krijgen we 30 uur cursus. Ze gaan dus gelukkig niet over 1 nacht ijs. Daarnaast wordt je aan een casemanager gekoppeld die je gaat begeleiden. Het lijkt me wel wat. Het ligt in de lijn van mijn werk in Friesland. Daar heb ik al veel gezien en geleerd....ik hoop een positieve bijdrage te kunnen leveren en een lichtpunt te zijn in het leven van een zeer kwetsbaar kind.

Oh ja .....46 geworden...auw....je zou het niet zeggen toch???? Toch????
Mijn lieve broertje zei al...het klinkt niet alleen oud, je bent gewoon oud...en bedankt...de liefde is over broer...ik krijg je nog wel.
Ik had nog gedacht het stilletjes voorbij te laten gaan. Alleen met manlief, kids, opa en oma. Ik mis vrienden en familie om te vieren en dan vier ik het liever niet. Maar goed ik heb het gisteren zo druk gehad met FB berichtjes, appjes, skype, mail......dat ik me eigenlijk alleen maar heel jarig heb gevoeld. Toch fijn om te weten dat, hoe ver je ook weg bent, je in de harten van heel veel lieve mensen blijft.......Dank je wel allemaal!!
Ik heb van Patrick en de kinderen een prachtig cadeau gekregen. Mijn eigen kentekenplaat.....Zie foto

Twee weken opa en oma. Ze zijn gevlogen. We hebben er van genoten. Geen gekke dingen gedaan maar gewoon gezellig samen zijn, lekker eten en op z'n tijd een borreltje.
Oma heeft twee keer suhsi gemaakt voor de kinderen, we hebben een aantal keren heerlijk met wat vrienden de BBQ goed gevuld, we zijn naar Ancient Ovens geweest (Een eetgelegenheid in the middle of nowhere waar je heerlijk buiten kunt genieten van Italiaanse gerechten....heel Europeers....uurtje rijden maar dan heb je ook wat), opa en oma hebben een Football wedstrijd van de kinderen gezien, kinderen van school gehaald.....gewoon dagelijks leven.
Dank je wel opa en oma...het was geweldig...maar veeeeeel te kort.

Afgelopen donderdag zijn we met Tijn nog terug geweest voor controle. De nierecho was goed. We hoeven ons voorlopig geen zorgen te maken.
Over een jaar nog een echo....
Tijn heeft ook geen klachten meer gehad dus we vertrouwen op een goede afloop.

Natuurlijk hebben we ook Tijn zijn verjaardag goed gevierd. 14 jaar alweer. Met een klein groepje vieren koffie met gebak en natuurlijk uiteten. Tijn heeft een gitaar gekregen voor zijn verjaardag. Hij heeft les op school en doet het met veel plezier. Nu kan hij thuis ook wat pingelen.
Hebben we toch nog een muzikant in ons gezin...haha nog gedacht en verwacht...super leuk.