Naar HUIS
Door: Anke Musters
Blijf op de hoogte en volg Fam
30 Juli 2017 | Verenigde Staten, Wichita Falls
Vier weken geleden leek het naar huis gaan nog zo ver weg. Nu is het naar huis gaan een kwestie van een paar nachten. De eerste twee weken vlogen voorbij. Druk met dingen regelen en wat pakken en sorteren. Ook nog wat oppassen om mijn kleine vriendje Ben, zijn broers en andere kinderen van een Nederlands gezin, geen tijd om me te vervelen dus. De laatste twee weken kropen voorbij. Afscheid van de Nederlandse dames; manicure (handig wanneer je nog een week moet poetsen, als je nagels maar netjes zijn), uiteten en een cocktail bij de lokale Mexicaan. Was erg gezellig. Het was erg leuk maar ik nam afscheid van allemaal nieuwe dames. Van het oude groepje was bijna niets over. Een lunch bij mijn Deense vriendin met wat Amerikanen en ’s avond met ons gezin en een Noors gezin een hapje eten. Afgelopen weekend verjaardag van Dingeman gevierd dus de dagen goed gevuld. En dan is het maandag, de dag dat je de puntjes op de i wilt zetten voordat de verhuizers komen. Ding dong……de verhuizers…..oeps ze zijn een dag eerder, kleinigheidje. We hebben ze eerst maar buiten en in de garage aan het werk gezet. Op de middag zijn ze naar huis gegaan zodat we de laatste dingen nog konden organiseren. Ze pakken werkelijk alles in wat voor hun voeten ligt. Je moet echt een ruimte hebben waar ze niet in mogen komen zodat je daar wat kunt plaatsen wat je nog nodig hebt. Ik heb al van alles moeten lenen en kopen voor de tuin en huis omdat het al ingepakt was voordat ik met mijn ogen kon knipperen. De auto is dinsdag opgehaald. Bij het inladen al meteen schade. Met de bumper over het asfalt. Ik kan je vertellen dat de auto en wij daar niet blij mee waren. Tussen het inpakken door ik natuurlijk vast aan de poets. Alle randjes, hoekjes gaatjes, in de kast, op de kast, op het dak, noem het maar. Voordat ik klaar heb ik alle hoeken en gaten van dit huis gezien. Donderdag hebben ze alles in de container geladen. De mannen waren al vroeg begonnen. Wij hebben wat uitgeslapen omdat we toch niet veel konden doen. Lekker rustig aan tot ik een sms kreeg met de tekst. Gijs en Marijn hebben een over een uur een afspraak bij de tandarts. Shoot dat was ik helemaal vergeten. Kids uit bed trommelen en gaan. Janneke bij Tonia gedropt want die mocht op Ben passen en weer terug naar de tandarts om de boys op te halen. Terug naar de basis om Pat op te pikken (we hebben MAAR 1 auto ) en naar het huis. Daar was iedereen druk in de weer met 40 graden plus. Petje af. Uiteindelijk zat alles er pas om 16.00 uur in terwijl ze om 13.00 klaar hadden willen zijn. Het was flink passen en meten maar het zit erin. Toch gek zo’n leeg huis. Een huis vol met herinneringen waar we allemaal met goed gevoel aan terug zullen denken. Het mooie blijft terwijl het slechte slijt.
In de email hebben we de vergunning ontvangen van onze bouwplannen. We kunnen aan de slag in ons dijkhuisje. Helaas nog geen aannemer want het is bouwvak. Het zal nog wel even duren voordat de schop de grond ingaat maar de vergunning is rond.
We slapen op de basis. Een gezellig klein huisje, voorzien van alle gemakken. Kunnen we vast wennen. Vooral 1 badkamer is een leuke uitdaging met 4 pubers. 3 in ons geval want onze Tijn is al lang en breed in Nederland en vermaakt zich prima. Werken, shoppen, op pad met zijn neefje, logeren her en der. Op de vraag of hij zijn moeder mist, kwam het antwoord “NEE”. Haha daar moet ik het dan maar mee doen.
Wel fijn dat in ieder geval 1 kind zijn draai al gevonden heeft. Nu de rest nog.
Janneke plant al weken allerlei leuke dingen met haar vriendinnen. Ze vindt het moeilijk om afscheid te nemen. Afgelopen dinsdag en woensdag zin ze naar Dallas geweest. Dagje zwemparadijs, overnachten hotel en dagje shoppen. Dit was even slikken voor mams in kwestie. 5 van die bakvissen met de auto ( en ik weet hoe slecht ze rijden) naar Dallas. In eerste instantie mocht ze niet van mij want ik zag mijn kleine meisje al op z’n kop in de berm liggen. Maar na flink wat discussie moest ik haar toch laten gaan. Ze is tenslotte AL 17 en ik ging toen al met Jan Willem op interrail. Oh ja even vergeten dat ik al dikke verkering had en ook mijn eigen plan trok. Slik, kleine meisjes worden groot. Jans was wel zo lief om elke keer wanneer ze zich gingen verplaatsen en veilig aan waren gekomen dit even te melden. Ze heeft genoten en ze was blij dat ze ruzie met mij had gemaakt en haar zin had gekregen. Het was het meer dan waard en ze had het niet willen missen. Met tassen vol met kleding en schoenen is ze bijna klaar om naar Nederland te gaan. Zaterdag komt het echt afscheid. De tweeling hangt alleen maar achter de computer en bij de gratie Gods helpen ze me af en toe een beetje. Zeker niet vrijwillig en ook zeker niet met plezier. Maar goed dat is jammer dan.
Ook deze week een aantal etentjes om het af te leren. Een keer door de drive through om een shake te halen en lekker dicht bij de winkel parkeren zodat je niet te ver hoeft te lopen. Waarom….daarom, gewoon omdat het kan.
Vrijdag 17.00 uur hebben we de deur dichtgetrokken. Het huis is leeg de spullen zitten in de container. Vrijdagavond nog afscheid van de Nederlandse club. Lovende woorden over Pat. Hij heeft het hier goed gedaan. Trots op wat hij teweeg heeft gebracht en hoe hij zijn taak als DO heeft ingevuld. Veel nieuwe gezinnen op het feest die net als wij drie prachtige jaren gaan krijgen.
Zaterdag nog wat laatste dingen. Huurauto’s ophalen. Afscheid van de overburen ( De Denen), even lekker een manicuurtje voor mams na dat harde poetsen en een afscheidsetentje bij Tonia Dingeman en de kids. Janneke was nog de hele dag met haar vriendinnen op pad geweest en het afscheid viel de meiden zwaar. Veel tranen en knuffels. Gelukkig is er dan Ben dat kleine mannetje die weer een lach op haar gezicht tovert tussen de tranen door.
Mij viel het afscheid ook enorm zwaar. Zoveel leuke dingen gedaan. Zoveel bijzondere momenten met dit geweldige gezin. Gelukkig is het geen afscheid maar een tijdelijke onderbreking. Over 4 maandjes komen ze een aantal weken naar Nederland en in juni komen ze als alles goed gaat naar BRABANT. Pakken we de draad weer gewoon weer op. Dit schrijf ik nu heel leuk op maar de tranen zitten hoog. Ik ga ze enorm missen. Vooral mijn kleine vriendje Ben. Wat kun je toch veel van zo’n mannetje gaan houden.
De koffers staan klaar en over een paar uurtjes vertrekken we naar Dallas. Leo en Monique komen ons nog uitzwaaien. 10.00 stappen we in de auto en zeggen we vaarwel tegen Witchita Falls. Kom ik hier nog ooit terug? Ik roep nu heel hard NEEEEEEEEE maar wie weet wil ik over 20 jaar mijn kleinkinderen laten zien waar we hebben gewoond en rijden we nog heel even door Witchita Falls of all places.
Maandag 31 juli staan we om 8.15 weer op Nederlandse bodem. Een start van een nieuw avontuur. Eerst een maandje op camping de Pier waar we hopelijk met vrienden en familie uit Friesland en Brabant onder het genot van een borrel het hoofdstuk kunnen afsluiten.
We kijken uit naar onze verbouwing op de dijk en ons leven in Brabant.
Lieve lezers dit is mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn verhalen. Ik heb genoten van het schrijven. Bedankt voor jullie steun de afgelopen drie jaar want zonder vrienden en familie die altijd van ons zijn blijven houden was het ons niet gelukt.
Hopelijk tot snel. De koffie en borrel staat klaar en de achterdeur op de dijk is vanaf 27 aug weer open.
Liefs Pat, Janneke, Tijn, Gijs Marijn en ik zei de gek.
In de email hebben we de vergunning ontvangen van onze bouwplannen. We kunnen aan de slag in ons dijkhuisje. Helaas nog geen aannemer want het is bouwvak. Het zal nog wel even duren voordat de schop de grond ingaat maar de vergunning is rond.
We slapen op de basis. Een gezellig klein huisje, voorzien van alle gemakken. Kunnen we vast wennen. Vooral 1 badkamer is een leuke uitdaging met 4 pubers. 3 in ons geval want onze Tijn is al lang en breed in Nederland en vermaakt zich prima. Werken, shoppen, op pad met zijn neefje, logeren her en der. Op de vraag of hij zijn moeder mist, kwam het antwoord “NEE”. Haha daar moet ik het dan maar mee doen.
Wel fijn dat in ieder geval 1 kind zijn draai al gevonden heeft. Nu de rest nog.
Janneke plant al weken allerlei leuke dingen met haar vriendinnen. Ze vindt het moeilijk om afscheid te nemen. Afgelopen dinsdag en woensdag zin ze naar Dallas geweest. Dagje zwemparadijs, overnachten hotel en dagje shoppen. Dit was even slikken voor mams in kwestie. 5 van die bakvissen met de auto ( en ik weet hoe slecht ze rijden) naar Dallas. In eerste instantie mocht ze niet van mij want ik zag mijn kleine meisje al op z’n kop in de berm liggen. Maar na flink wat discussie moest ik haar toch laten gaan. Ze is tenslotte AL 17 en ik ging toen al met Jan Willem op interrail. Oh ja even vergeten dat ik al dikke verkering had en ook mijn eigen plan trok. Slik, kleine meisjes worden groot. Jans was wel zo lief om elke keer wanneer ze zich gingen verplaatsen en veilig aan waren gekomen dit even te melden. Ze heeft genoten en ze was blij dat ze ruzie met mij had gemaakt en haar zin had gekregen. Het was het meer dan waard en ze had het niet willen missen. Met tassen vol met kleding en schoenen is ze bijna klaar om naar Nederland te gaan. Zaterdag komt het echt afscheid. De tweeling hangt alleen maar achter de computer en bij de gratie Gods helpen ze me af en toe een beetje. Zeker niet vrijwillig en ook zeker niet met plezier. Maar goed dat is jammer dan.
Ook deze week een aantal etentjes om het af te leren. Een keer door de drive through om een shake te halen en lekker dicht bij de winkel parkeren zodat je niet te ver hoeft te lopen. Waarom….daarom, gewoon omdat het kan.
Vrijdag 17.00 uur hebben we de deur dichtgetrokken. Het huis is leeg de spullen zitten in de container. Vrijdagavond nog afscheid van de Nederlandse club. Lovende woorden over Pat. Hij heeft het hier goed gedaan. Trots op wat hij teweeg heeft gebracht en hoe hij zijn taak als DO heeft ingevuld. Veel nieuwe gezinnen op het feest die net als wij drie prachtige jaren gaan krijgen.
Zaterdag nog wat laatste dingen. Huurauto’s ophalen. Afscheid van de overburen ( De Denen), even lekker een manicuurtje voor mams na dat harde poetsen en een afscheidsetentje bij Tonia Dingeman en de kids. Janneke was nog de hele dag met haar vriendinnen op pad geweest en het afscheid viel de meiden zwaar. Veel tranen en knuffels. Gelukkig is er dan Ben dat kleine mannetje die weer een lach op haar gezicht tovert tussen de tranen door.
Mij viel het afscheid ook enorm zwaar. Zoveel leuke dingen gedaan. Zoveel bijzondere momenten met dit geweldige gezin. Gelukkig is het geen afscheid maar een tijdelijke onderbreking. Over 4 maandjes komen ze een aantal weken naar Nederland en in juni komen ze als alles goed gaat naar BRABANT. Pakken we de draad weer gewoon weer op. Dit schrijf ik nu heel leuk op maar de tranen zitten hoog. Ik ga ze enorm missen. Vooral mijn kleine vriendje Ben. Wat kun je toch veel van zo’n mannetje gaan houden.
De koffers staan klaar en over een paar uurtjes vertrekken we naar Dallas. Leo en Monique komen ons nog uitzwaaien. 10.00 stappen we in de auto en zeggen we vaarwel tegen Witchita Falls. Kom ik hier nog ooit terug? Ik roep nu heel hard NEEEEEEEEE maar wie weet wil ik over 20 jaar mijn kleinkinderen laten zien waar we hebben gewoond en rijden we nog heel even door Witchita Falls of all places.
Maandag 31 juli staan we om 8.15 weer op Nederlandse bodem. Een start van een nieuw avontuur. Eerst een maandje op camping de Pier waar we hopelijk met vrienden en familie uit Friesland en Brabant onder het genot van een borrel het hoofdstuk kunnen afsluiten.
We kijken uit naar onze verbouwing op de dijk en ons leven in Brabant.
Lieve lezers dit is mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn verhalen. Ik heb genoten van het schrijven. Bedankt voor jullie steun de afgelopen drie jaar want zonder vrienden en familie die altijd van ons zijn blijven houden was het ons niet gelukt.
Hopelijk tot snel. De koffie en borrel staat klaar en de achterdeur op de dijk is vanaf 27 aug weer open.
Liefs Pat, Janneke, Tijn, Gijs Marijn en ik zei de gek.
-
30 Juli 2017 - 09:15
Hennie En Ans:
Kan niet wachten ben erg ongeduldig.xxxxxx -
30 Juli 2017 - 13:31
Francien Van Dam:
Lieve Anke en de rest van de familie,
Wat was het weer een geweldig verslag Anke.Ik zal de verslagen missen maar gelukkig kunnen we nu elkaar weer in de ogen kijken als we onze verhalen uitwisselen.
Van harte welkom op Dungense grond over een paar weken.
We spreken elkaar gauw.
Goede reis en dikke kus.
Groetjes,
Francien(en Giel) -
30 Juli 2017 - 14:49
Paul Daan Jop Lot Nik:
Wat mooi geschreven weer! Je blogs leveren een mooi herinneringsboek op aan drie mooie, bijzondere jaren met een lach en een traan! De laatste blogs las ik met tranen in mijn ogen. Maar wij zijn super blij dat jullie weer naar Brabant komen. Goede reis en tot op de pier! Dikke kus van ons! -
30 Juli 2017 - 16:22
Tine-jos:
Welkom in Brabant en Den Dungen
Mooi man weer thuis.
kus -
30 Juli 2017 - 18:49
Andy:
Ha Anke, Patrick en de kids! Welkom allemaal weer op de dijk!!! Tot heel snel!
Groetjes,
Paul en Andy -
01 Augustus 2017 - 11:23
Andre':
Wat valt er toe te voegen aan de woorden van Francien en Paul?!
Gemengde emoties van extreme uitersten.
"Het mooie blijft, het slechte slijt"..........
Ik heb genoten van je beeldende manier van verslaggevingen. Met een beetje Google Earth en Streetview was het fijn om op die manier dichtbij jullie te zijn.
Welkom op eigen Nederlandse bodem.
Heel veel liefs,
Andre' -
03 Augustus 2017 - 19:36
Yvonne Van Rozendaal:
Wat heb ik afgelopen jaren genoten van je fantastische verhalen Anke! Alle belevenissen van jou en je gezin, geweldig! Heel veel plezier de komende maand op De Pier en in september waaien we op ons fietske wel weer eens richting de Dijk. Wij gaan zelf ff genieten van drie weekjes vakantie dus tot in het najaar!
Liefs Yvonne en Mark -
03 Augustus 2017 - 19:36
Yvonne Van Rozendaal:
Wat heb ik afgelopen jaren genoten van je fantastische verhalen Anke! Alle belevenissen van jou en je gezin, geweldig! Heel veel plezier de komende maand op De Pier en in september waaien we op ons fietske wel weer eens richting de Dijk. Wij gaan zelf ff genieten van drie weekjes vakantie dus tot in het najaar!
Liefs Yvonne en Mark -
15 December 2017 - 22:26
Sjh:
Goede keuzes gemaakt Anke ! -
16 December 2017 - 00:58
Fam Musters:
Sjh uit Friesland?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
