Ongeluk zit in een klein hoekje

De weken vliegen voorbij. over twee weken mogen we hier de kerstboom al zetten. We hebben zin in de laatste maanden van het jaar. De halloweenversiering is weer opgeborgen en de kerstversiering staat te springen omdat uit de kast gehaald te worden. Stiekem zie je mensen nu al beginnen aan de versieringen. De winkels liggen al weken vol met de meeste prachtige....nou prachtig...Amerikaans prachtig...kerstballen en versieringen.
Net als vorig jaar ook dit jaar weer de lelijkste kerstbal wedstrijd in ons gezin....keus te over....ben benieuwd wie er dit jaar wint.
Maar eerst de ski-vakantie. Vrijdag vertrekken we rond 14.00 uur richting de sneeuw. We proberen tot een uurtje of 22.00 door te rijden en dan een hotelletje te pikken. Om 11 uur moeten we zaterdag op de basis zijn. een week ski en ski-schoenenhuur voor 60 dollar.....dat is nog eens een meevallertje.
Misschien staan we zaterdag nog wel op de ski en anders zondag. Ik ben al weken bezig om alle skispullen weer op orde te krijgen. Fijn pubers die allemaal in een jaar tijd uit de kleren zijn gegroeid. Het voordeeltje van de ski huur zit weer max in nieuwe jassen, broeken, snowboots en sokken. We zijn er bijna klaar voor en er valt veel sneeuw op dit moment dus wie doet ons wat. We gaan naar Keystone Collorado.
Afgelopen week was weer een week van uiterste. Lekker druk met mijn nieuwe vrijwilligerswerk. afspraken met mijn nieuwe "dochter", gezinstherapie, handelingsplanbesprekingen...verslagen schrijven en gesprekken met mijn casesupervisor.....helemaal blij word ik ervan...echt iets in mijn straatje.
Een klein ongelukje gehad. Een pick-up truck knalde op mijn auto omdat hij niet uitkeek ...ik zag het aankomen. Flinke klap....gelukkig goed verzekerd dus dat komt goed. Wel nog veel last van mijn nek en schouders en af en toe zeurende hoofdpijn. Misschien toch maar even naar de huisarts.
En natuurlijk geen week zonder zorgen over de kids op school.
Afgelopen maandag hebben we een gesprek gehad met de school van Janneke. Janneke mag geen toetsen meer thuis maken maar dit belemmert haar enorm. Ze loopt nu regelmatig achter de feiten aan. Na vele e-mails toch maar even een persoonlijk gesprek. Pat in uniform..... want dat doet wonderen in Amerika...trekken we ten strijde.
Eerste bespreken we het het probleem:
De wiskunde juf die niets snapt van wiskunde.......een dagelijkse frustratie van ons Jans.....volgens school moet de juf nog wennen...ze ontkennen dat ze wiskunde niet beheerst. Na wat voorbeelden heeft de algemeen directeur toch het idee dat hij er wat mee moet. Hij komt erop terug......jaja...we wachten af. Oke nu de toetsen.....mrs Tigert en de directeur willen niet wijken. Gelukkig is de algemeen directeur wat flexibeler en vinden we een gulle middenweg.....nu de uitvoer nog want die is in handen van Tigertje (mrs Tigert).
Tijn fietst weer heerlijk door de school. Vermaakt zich prima en zijn tussenrapport was top....heerlijk.
En dan komt Gijs thuis ..."mam ik mag niet meer sporten want ik heb een onvoldoende voor rekenen"......ohhhhhhh......wie zegt dat.... De coach..ten overstaan van iedereen....heel pedagogisch...goed voor het zelfvertrouwen van de kinderen....
Toch maar even naar school...volgens mij hadden wij een afspraak......
het stoom kwam al snel uit mijn oren want de directeur wist ineens nergens meer van....nee 70 en lager is niet sporten.....bepaald door een sportfederatie....hij kan er niets aan veranderen......
Oh nee dat zullen we nog wel eens zien........vraag ik de rekenleerkracht toch even om het te verhogen want ik heb hem gevraagd om eerlijke cijfers te geven...er kunnen vast nog wel een paar puntjes bij zodat Gijs weer kan sporten...........
De tranen zaten me hoog. Hoe oneerlijk kun je zijn als school. Een kind wat super zijn best doet straffen omdat hij niet goed is in rekenen. Vervolgens iets afpakken wat hij graag doet en waar hij wel goed in is......SPORT...........de rekenleerkracht kwam erbij. Ondertussen was het gesprek hoog opgelopen met de directeur....door mijn onmacht en frustratie kwamen de tranen......dit systeem past zo niet bij ons denken en doen. Het liefst zou ik mijn koffers pakken en naar huis gaan.
De rekenleerkracht voelde mijn onmacht en baalde dat hij niet had nagedacht dat die 70 op het rapport zo belangrijk was....hij had aan mijn vraag voldaan. Eerlijke cijfers.....
Een oplossing volgde daarna snel...Gijs schrijft de tafel van 9 op een blaadje. Gijs krijgt een 100, Gijs krijgt dan een 70 op zijn rapport en Gijs mag weer sporten.
De werkelijke cijfers komen niet meer op het rapport maar krijg ik via de mail.....Gijs krijgt minimaal een 70 want dan kan hij blijven sporten.
Huilend kwam ik thuis. Pat was vrij vanwege Veteranendag.....ik was ontroostbaar.....dit systeem schaadt mijn kind in zijn ontwikkeling en zijn zelfvertrouwen......ze kijken hier niet naar het kind maar volgen regeltjes.
Ik zou er alles voor over hebben om de koffers te pakken en naar huis te gaan. En toch zie ik ook wel weer de voordelen. De uitdaging, de taal, de ervaring.......ik weet dat ze van deze drie jaar ook heel veel leren maar soms.....de hele dag heb ik met mijn ziel onder de arm rondgelopen. Omdat het Veteranendag was mochten de militairen bijna overal gratis eten. Met een aantal andere stellen zijn we gaan lunchen...mijn verdriet was zichtbaar op mijn gezicht......veel gepraat over voors en tegens...de vrouwen snappen mijn emotie en de mannen zijn pragmatisch.....heerlijke balans. Na een goede nacht slapen weer een nieuwe dag.....Ik kan het weer loslaten maar het raakt me. Niet alleen omdat het om ons kind gaat maar ook voor de vele kinderen die in dit onderwijs niet krijgen wat ze verdienen.
Afgelopen weekend er maar even uit. Voordat we vertrekken heb ik mijn volgende teleurstelling te verwerken. Mijn broertje skypt me om te vertellen dat hij dit jaar prins Carnaval wordt. Ik had al een vermoeden maar al weken ontkent hij in alle toonaarden. Nu zullen de meeste denken nou en......nou degene die me een beetje kennen weten dat ik heeeeeeeeel graag carnaval vier. Al vele jaren vier ik alleen carnaval in het weekend omdat het hoge noorden geen carnaval kent en de vakantie niet gelijk loopt. Ik heb altijd gehoopt dat onze Paul prins Carnaval zou worden want daar is hij echt een type voor en Den Dungen smeekt al jaren wanneer hij deze eervolle job aanvaardt. Nu was de tijd......44 jaar...jarig op 11/11.....22ste prins van Krabbendonk en volgens kenners al 33 keer gevraagd
Ik gun het hem natuurlijk van harte maar dat ik er niet bij kan zijn vind ik echt heel erg. Ik weet het....niet het einde van de wereld .......maar toch ...ik baal......en niet z'on beetje ook.
Dus een weekendje weg was nodig.....het weer is ook hier aan het omslaan. De nachten en ochtenden zijn al koud maar dit weekend was het ook hier tijd voor de dikke trui en winterjas.
Lekker met de Fifth Wheel op pad. Een flinke tocht door de Wichtia Mountains, lekker uiteten en spelletjes. Een borrel om al mijn verdriet en frustratie te verdrinken...snik snik.....en daarna moe en voldaan slapen.
Tja het zijn soms de kleine dingen die je van slag maken maar wanneer ik met mijn gezinnetje ben zijn het ook weer hele kleine dingen die me heel gelukkig maken.
Inderdaad weer een week van geluk, pech, verdriet, zorgen, oplossingen en intense momenten.....

Oh ja nog een pijnlijk weetje......Patrick heeft een leesbril moeten bestellen want zijn armen worden tekort en tijdens het vliegen kan hij zijn vlieg-manual niet goed meer lezen....een foto maken is not done ...helaas.
Ik zal ook maar eerlijk bekennen dat ik bij het opzetten van de bril dacht.....oeps.....misschien ook maar eens op zoek naar een leuk brilletje....help....we worden oud....46 worden vond ik al niet echt leuk maar al die gebreken doen ook geen wonderen.....grrrrrrr...gelukkig voel ik me verder nog 28...als ik mijn grijze haren heb weggewerkt.....hihi.