911

Ik weet even niet waar ik moet beginnen. Druk druk druk…..weinig tijd om te schrijven maar moet nu echt even anders vergeet ik het misschien. Even kijken waar ik ben gebleven….hoeveel weken loop ik eigenlijk achter? Oh ja springbreak. De laatste dagen in Eureka Springs ben ik niet meer aan toe gekomen. Met een dubbel gevoel want het liefst was ik naar Nederland gevlogen om mijn schoonzus en broer te steunen. Maar het is goed zo. Ik probeer een steun te zijn vanuit hier….moet lukken hoop ik. Vrijdag was het een mindere dag. Grijze dag met wat regen. Een dag voor binnen activiteiten. In de omgeving stikt het van de grotten. Al van kleins af aan ben ik gek op grotten. Zo bijzonder om de aarde in te lopen en ook daar de wonderen van de natuur te aanschouwen. Pat heeft daar iets minder last van maar volgt trouw zijn vrouw…zoals hij altijd doet natuurlijk. Een ritje van een half uur brengt ons bij de best aangeschreven grotten. Natuurlijk een flinke entree maar omdat we met 10 personen waren kregen we korting….nou vooruit….het is te doen. De kinderen hingen aan de lippen van de gids die veel kennis had over de oorsprong van de grotten. Het bijzondere van haar verhaal was dat ze niet precies kon vertellen hoe oud de grotten waren. Het was miljoenen of duizenden jaren oud….het was maar waar je in geloofde. Een opmerkelijke opmerkingen vonden wij maar we hielden stil. Stiekem moesten we wel een beetje lachen….
Natuurlijk de dag afgesloten met een etentje. Een super leuk restaurant met heerlijk eten. Zaterdag de zon weer hoog aan de hemel dus het zou weer een prachtige dag worden. Patrick had de kinderen beloofd om een touw te spannen tussen twee bomen zodat ze konden abseilen en klimmen van de ene naar de andere kant. Een hele operatie maar met de hulp van alle kinderen een prachtige uitdaging. Allemaal de klimspullen aan en gaan. Ook ik heb me laten overhalen om te gaan abseilen. Bij mijn voorgangers ging het prima. Je naar het midden van het touw trekken, loskoppelen ( niet alles natuurlijk), laten vallen en even bungelen om vervolgens rustig onder begeleiding van Patrick de voetjes op de grond te zetten. Nou dat moet lukken. Ondersteboven hangend, hijgend en kreunend naar het midden getrokken…valt niet mee hoor, zit nog onder de blauwe plekken….met alle kracht die ik heb me los gemaakt…..hangen…..loslaten…..shit ik ga wel heel snel…auw….ik ben al beneden….niets lekker even bungelen en onder begeleiding rustig de voetjes op de grond. Ik kijk naar boven en iedereen kijkt verschrikt…gaat het goed? Ja ik geloof het wel….mijn achterwerk doet zeer maar verder niets…..oeps…..analyse….iets te ver over het midden….extra touw van het katrol….die extra meter viel ik dus……En bedankt Pat…als je van me af wilt kun je het ook gewoon zeggen hoor…
Zondag weer op naar huis. Het zit erop. Het was ondanks alles een heerlijk vakantie.
De Fifth Wheel bleef voor een groot gedeelte ingepakt omdat we met Pasen er weer op uit zijn geweest. Nu met Tonia, Dingeman en de kinderen en Fenna en Rick en de kinderen. Camping met 3 zwembaden, en veel ruimte voor de kids om te spelen. Helaas moesten Fenna en Rick afhaken op het laatst omdat hun RV bij de garage stond. Ze zijn wel de hele zaterdag geweest want het was maar een uurtje van Wichita Falls. Zwemmen, volleybal (volwassen tegen de kinderen)…….en we hebben…..verloren……lekker eten en drinken. Een super weekend met veel mooi weer en gezellige gesprekken. Meteen maar weer een nieuw weekend gepland want ja voordat Fenna en Rick naar Nederland terug gaan moeten we toch nog met z’n allen een keer kamperen. 15,16,17 april gaan we weer……wat hebben we het toch slecht….not.
Afgelopen week veel met CASA bezig geweest. De ouders van mijn drie kinderen mogen onder begeleiding hun kinderen ontmoeten. In een kleine ruimte met een beperkte hoeveelheid speelgoed mogen ze twee uur met elkaar doorbrengen. In een aparte ruimte zit een observator en mogen andere partijen plaats nemen om het contact te aanschouwen. Ik ben nu twee keer geweest en verbaas me steeds. De kinderen zijn dol op hun vader. Hij speelt, kroelt en is erg lief voor de kinderen. Moeder daarentegen zit meestal op de bank, maakt foto’s van haar kinderen, speelt op haar telefoon en heeft nauwelijks aandacht voor ze. De ouders zijn vaak erg moe omdat ze s’ nachts bij de Wallmart werken. We proberen al een aantal keren met de moeder thuis af te spreken maar dit is nog niet gelukt. Komende maandag proberen we het nog een keer. Ben zo benieuwd wat ik ga aantreffen…
Ik heb ook een report moeten schrijven voor mijn zwangere dochter. Aanstaande maandag is haar rechtszaak. Er zijn positieve ontwikkelingen dus ik hoop op een goede afloop voor haar. Ik heb haar nog steeds niet kunnen bezoeken in Houston…ze houden me wat aan het lijntje…gelukkig hebben we skype.
Ook Pat komt met geweldige verhalen thuis waar we ons steeds weer over verbazen. Verhalen die je niet kunt geloven maar toch echt waar zijn. Verhalen die alleen maar passen in een land als Amerika.

Patrick heeft een collega die op basis van zijn geloof heeft aangegeven dat hij niet meer op feestje wil komen. Er wordt gevloekt, gedronken en dat gaat tegen zijn principes in. Volgens zijn baas moet hij naar de feestjes want ze zijn min of meer verplicht en als hij dat niet doet wordt hij ontslagen. De jongen heeft een rechtszaak aangespannen.

Een luitenant kolonel wordt bevorderd tot kolonel. Tijdens dat feestje hoort Patrick aan hoe geweldig deze man wel niet is. Alleen maar lof. Hij heeft jaren in oorlogsgebied gezeten en heeft de hele wereld gezien. Is vaak uitgezonden met zijn gezin. Zijn hele leven stond in het teken van de luchtmacht. Een maand na zijn bevordering krijgt hij te horen dat hij weer voor een jaar naar Afghanistan moet. Omdat hij afgelopen jaren alleen maar in oorlogsgebied heeft gezeten, zijn gezin en vrouw heeft verloren door een scheiding en nu eindelijk zijn leven weer wat op de rit heeft geeft hij aan dat hij niet naar oorlogsgebied wil en gaat. Dezelfde week wordt hij ontslagen en met een salaris van luitenant kolonel de luchtmacht uitgezet…..succes…

In Las Vegas heeft Patrick een fout gemaakt door op de startbaan iets te ver met zijn wielen over een bepaalde streep te gaan staan. Die strepen staan er niet voor niets want ze bevorderen de veiligheid. Na het vliegen brengt Pat iedereen waarvan hij denkt dat die op de hoogte gebracht moeten worden op de hoogte. Iedereen geeft aan dat er geen gevaarlijke situaties zijn ontstaan. Er is een rapport opgemaakt en Patrick denkt dat hij de juiste stappen heeft ondernomen. Terug op het squadron in Wichita Falls moet hij bij de baas komen. De baas is verontwaardigd dat hij via anderen moet horen dat Patrick fouten heeft gemaakt en hij persoonlijk niet op de hoogte is gebracht. Wat blijkt een collega van Patrick heeft dit dus gehoord of gezien en heeft dit achter de rug van Patrick doorgegeven aan zijn baas. KLIKKEN MAG en wordt beloond. Gatver dat mensen hier zo met elkaar omgaan….misschien een idee om even tegen Pat te zeggen…he kerel denk je eraan om de baas in te lichten want dat is ons protocol…..niet dus…..achterbaks.

Zo kan ik nog wel even doorgaan….echt heel bijzonder.

Bij Janneke op school loopt het ook niet helemaal niet lekker. De juf die geen wiskunde kan uitleggen is er nog steeds en een oplossing is nog niet gevonden. Na vele mailtjes mag Janneke haar vragen aan een andere leerkracht stellen maar die is nauwelijks aanwezig. Normaal werkt ze altijd samen met een vriendin omdat ze elkaar goed aanvullen maar sinds gisteren mogen ook ze niet meer samenwerken om een of andere duistere reden. Vanavond gaan we met een aantal ouders om tafel want iedereen is het zat. Ben benieuwd……

Afgelopen weekend hadden we team dinner van onze Tijn zijn voetbalteam. 11 jongens zouden na de wedstrijd komen zwemmen, gamen en pizza eten. Het waren er zelfs 15. Echt geweldig. Leuk om te zien dat de jongens het zo leuk hadden. Eten en drinken er in en je hebt er geen kind aan. Wij lekker met Fenna en Rick aan de borrel…en natuurlijk opa en oma die afgelopen maandag zijn aangekomen.
Ineens vliegt de deur van onze slaapkamer open en roepen de jongens dat we snel moeten komen. Tijn ligt op de grond enorm te shaken…zijn ogen draaien weg en hij is buiten bewustzijn. Ik roep Patrick en die vliegt over de tafel naar hem toe en probeert Tijn in een goede houding te leggen. Volgens de jongens waren ze voor de lol wat aan het worstelen. Tijn blijkt op zijn hoofd te zijn gevallen en krijgt dus een wat later blijkt een epileptische aanval…een harde reset zullen we maar zeggen. Hij spuugt bloed omdat hij wat later blijkt op zijn wang heeft gebeten….het is heel moeilijk om contact met hem te krijgen en Tijn heeft veel moeite om adem te halen. 911 wordt gebeld en binnen een aantal minuten staan brandweer en ambulance voor de deur. De jongens in shock, ik compleet in paniek….het is zo eng om te zien…..het ambulancepersoneel heeft moeite om Tijn rustig te krijgen. Hij verzet zich tegen alles en heeft geen benul van wat er is gebeurd. Hij krijgt een nekbrace en wordt de ambulance in gedragen. Daar hebben ze nog zeker 15 min nodig om hem rustig te krijgen. Ondertussen begint hij wel wat antwoorden te geven maar heeft geen idee wat er aan de hand is. Hij valt steeds weg. Ik ga met de ambulance mee naar het ziekenhuis. Pat komt na…ondertussen zijn alle jongens naar huis en zit iedereen thuis bij te komen van de hectiek. In het ziekenhuis krijgt Tijn meteen een CATscan…alles blijkt goed. Geen beschadigingen…hersenschudding. Na twee uur zijn we weer thuis. Het beeld blijft op mijn netvlies en slapen lukt niet echt die nacht. Ook Tijn heeft het moeilijk. Hij mist hele stukken en is erg geschrokken. Na een leuke avond wakker worden in een ziekenhuis is toch niet wat je bedacht had…..een slechte 1 april grap trouwens.
Op zondag komen aan het eind van de dag enkele jongens op bezoek om te kijken hoe het met hem gaat. Ze zijn allemaal nog onder de indruk maar blij dat het weer beter gaat met Tijn. De komende dagen moet Tijn nog thuis blijven. Misschien aan het eind van de week een paar uurtjes. Voorlopig geen sport. Zijn reflexen werken ook nog niet optimaal en hij heeft veel hoofdpijn. RUST, RUST, RUST….
Zo zie je maar weer ongeluk zit in een klein hoekje…..gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Soms vraag ik me wel eens af of het bij ons ook eens normaal kan gaan…..nee dus.
Ach dan hebben we weer wat te vertellen zullen we maar zeggen.

Nu maar weer gaan genieten. Opa en Oma Krijnen zijn er en het is prachtig weer…..we laten ons zomaar niet uit het veld slaan.