Weer thuis

21 juni. Lekker uitslapen…ontbijten buiten, lekker in het zonnetje en op het gemakje naar Glacier National Park. The Logan pass was gesloten vanwege de beren. Vele trails waren nog dicht vanwege teveel beren en sneeuw. We hebben een kleine trail gelopen. Weer een prachtig park maar we waren vandaag allemaal een beetje park moe….. Terug naar de camping na een heerlijk ijsje op het terras in het park…de rest van de dag gewoon even lekker niets.
22 juni. Vandaag gaan we richting Mount Rushmore. We rijden het in drie dagen. Eerst stop is Townsend bij Canyon Ferry Lake. Een rit van ongeveer 5 uur. We eindigen op een KOA camping. We hadden aan het meer kunnen staan maar zonder elektriciteit zijn we bang dat we de slides niet meer dicht krijgen omdat de accu het niet aankan. Ach ja en hier hebben we wifi. Even naar het meer waar Patrick de jongens leert hoe ze een vlot moeten bouwen met de juiste knopen. Leuk om te zien. ’s Avonds eten bij de Flamigo Grill. Een roze schoolbus met tafeltjes erin. Erg grappig idee en knus.
23 juni. Vandaag is het doel Bighorn National Forest. Op de route hier naar toe komen we langs Little Bighorn monument.
De Slag bij de Little Bighorn, ook wel Custer's Last Stand was een slag tussen Indianen en het Amerikaanse leger, die op 25 juni 1876 plaatsvond in een vallei van de rivier Little Bighorn, nabij Crow Agency in Montana.
De voornaamste aanleiding was dat twee indianenstammen, namelijk Sioux en Cheyenne, hun reservaten verlieten en zich verzamelden in Montana om onder leiding van Sioux opperhoofden Sitting Bull, Crazy Horse en Touch the Clouds verder te vechten tegen de blanken.
Om de indianen terug te dwingen naar hun reservaten zette de US Army drie eenheden in, 1000 man onder generaal George Crook, en de Zevende Cavalerie onder leiding van generaal George Armstrong Custer, een onderscheiden en veelbelovende jonge bevelvoerder uit de Amerikaanse Burgeroorlog.
Op 25 juni zag Custer het indianenkampement op ongeveer 15 mijl afstand liggen. Tevens zag hij een groep van ongeveer 40 krijgers. Om te verhinderen dat deze groep het kampement zou waarschuwen verdeelde Custer zijn groep in drieën en zette hij de aanval in, een bevel van hogerhand naast zich neerleggend.
Een aanvalsgroep moest de krijgers verhinderen het kampement te bereiken. Een tweede aanvalsgroep zou de groep krijgers aanvallen en daarna samenkomen met de derde aanvalsgroep om het kampement aan te vallen.
Custer was een trotse en flamboyante man, die zich graag in de belangstelling bevond. Hij weigerde versterking van de aanwezige Gatling guns en de Tweede Cavalerie; het moest een overwinning worden voor de 7e alleen. De indianen hadden ongeveer drie keer zoveel krijgers als de aanvalsgroepen van Custer. Het geldt daarom als een tactische fout van Custer om zijn groep op te splitsen terwijl hij al in de minderheid was.
Doordat zijn opponenten een omtrekkende beweging maakten zag Custer dat hij omsingeld werd. Hij beval zijn soldaten om hun paarden neer te schieten om zo een bescherming te vormen tegen kogels van de oprukkende Indianen. Custer en de meeste van zijn mannen zijn hierna gedood.
Een half jaar later komen ze met een veel groter leger terug en doden ze de laatst overgebleven vechtende indianen. Een triest einde van de eigenlijke bewoners van the USA. Omdat we de Fifth Wheel nog hadden hebben we geen bezoekje gebracht maar het verhaal sprak tot ieders verbeelding. Na een rit van 7 uur komen we uit in Buffalo Wyoming. Een oud western stadje. Na het eten wandelen we even downtown en belanden in the saloon van het Occidental Hotel. Live music en een handje vol lokale bevolking. Aan de bar raken we in gesprek met de broer van de eigenaar. Een wat oudere man, cowboy hoed, baardje, snor en vol verhalen over het hotel en de historie van Buffalo. We hebben het over politiek en the Donald , over wildlife en de problemen in Europa. Lekker aan de bar met een borrel. Een bijzondere avond in een bijzonder mooi authentiek hotel uit 1903. Ik had er graag een nachtje doorgebracht.
24 juni. Keystone South Dekota (Mount Rushmore). Een Amerikaans nationaal monument, gelegen in de Black Hills nabij Keystone, South Dakota. Het toont 18 meter hoge, uit graniet gehakte portretten van vier Amerikaanse presidenten: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Vanaf 4 oktober 1927 begonnen de werkzaamheden. Borglum kreeg hulp van vierhonderd arbeiders (voornamelijk kompels, beeldhouwers en bergbeklimmers) om de vier sculpturen te vervaardigen. Dit gebeurde met dynamiet, drilboren en beitels. Er werd in totaal vierhonderd ton graniet van de berg verwijderd. Toch duurde het werk langer dan voorzien, een rechtstreeks gevolg van de stagnerende economie tijdens de Grote Depressie. Pas in 1934, zeven jaar na de start van de werken, werd het eerste portret onthuld, dat van George Washington. Een grote Amerikaanse vlag werd voor de onthulling over het hoofd van Washington geplaatst, een symbolische handeling die bij de andere drie sculpturen zou worden herhaald.
Na Washington werd er hard gewerkt aan het beeld van Thomas Jefferson. Deze moest (uit het oogpunt van de toeschouwer) aan de linkerkant van Washington komen, maar Borglum moest al gauw concluderen dat de rots op die plaats niet geschikt was. De werkzaamheden die al gepleegd waren aan Jefferson werden opgeblazen en men begon opnieuw, ditmaal rechts van Washington. Deze tweede sculptuur kwam gereed in 1936. Vervolgens begon men aan het beeld van Abraham Lincoln. Dit portret werd, vanwege Lincolns baard, als de grootste uitdaging gezien. Het werd geheel rechts op de rots geplaatst en ingewijd op 17 september 1937, exact 150 jaar na de ondertekening van de Amerikaanse grondwet. Bij het laatste beeld, dat van Theodore Roosevelt, ontstond een probleem. Het moest tussen de hoofden van Jefferson en Lincoln verschijnen, maar de arbeiders konden hier geen geschikt stuk rots vinden. Borglum moest hierdoor een diepere kloof in de berg slaan om Roosevelt alsnog te kunnen portretteren. Dit karwei eindigde op 2 juni 1939.
We komen op de middag aan en rijden meteen door naar Mount Rushmore. Wanneer we de berg in de verte zien roept Marijn” het is veel kleiner dan ik had verwacht”, Tijn roept “precies zoals ik had verwacht”. We zijn het er allemaal over eens dat dit alleen in Amerika kan. Een natuurlijk berg bewerken met de hoofden van presidenten. Ongelooflijk druk maar echt de moeite waard.
25 juni. FEEST. Janneke 17 jaar. We hebben de caravan versierd met een slinger van keukenrol stukjes. HAPPY BIRTHDAY. Ontbijt op bed en een kleinigheid want ons meiske weet niet wat ze wil voor haar verjaardag. Hoezo verwend. We merken dat de kinderen wat park moe, wandel moe en monumenten moe zijn. Ze zijn het samen eens geworden dat ze gewoon lekker naar een waterpark willen. In Rapid City (half uurtje verder) hebben ze een mooi waterpark gevonden waar ze denken zich wel te kunnen vermaken. Van 11.15 tot 17.30. Glijbaan op, glijbaan af. We hebben ze nauwelijks gezien of gehoord en ze hebben genoten. Als afsluiter eten bij de Outback en de dag was compleet.
26 juni. Vandaag naar Torrington Wyoming. De poot voor onze fifth wheel was aangekomen bij Deb dus dat probleem kan ook opgelost worden. We kamperen een klein lokaal RV park (Pioneer Park). Niet heel bijzonder maar op loopafstand van Deb. We ontmoeten elkaar op de middag en besluiten nadat we in de rivier achter de camping hebben gezwommen om naar het State park te gaan (uurtje verderop). Een aantal jongens bij de rivier vertelden dat we daar konden cliff duiken. Nou daar hadden de kids wel oren naar. ’s Avonds uitgenodigd bij Deb om te komen eten. We ontmoeten ook wat vrienden. Erg leuk om een dagje mee te kijken in het leven van een “lost friend” uit Maryland.
27 juni. We nemen afscheid van Deb en zetten in onze tomtom de volgende bestemming. Loveland Colorada. Paar dagen geleden kregen we een berichtje van Tonia en Dingemang dat ze het leuk vonden om nog met ons te kamperen. Dat bericht kwam toen nog uit Alaska. Als we in de buurt van Torrington zouden blijven zou het moeten lukken. Na drie dagen rijden wilden ze alleen een speeltuin en iets om te zwemmen. Boyd Lake state park. 2 uurtjes van Torrington. Wij waren er al vroeg en hebben de voorbereidingen gedaan. Gezorgd voor een hapje en een drankje en de omgeving vast ontdekt. Om 19.30 was ook de familie van de Steenstraten op bestemming. Erg bijzonder om elkaar naar 5 weken weer te zien en te genieten van elkaars verhalen. Ben moest even wennen aan alle aandacht en toch wel vreemden gezichten.
28 juni. Relaxed dagje aan het meer. Zo leuk om te zien dat jong en oud (0 tot 17 jaar) zich kan vermaken met elkaar, zon, water en zand. Het geeft echt een extra dimensie aan de vakantie om onze reis af te sluiten met deze lieve familie.
29 juni. We besluiten om een hele dag te rijden (9 uur). Het voordeel van een hele dag is dat we dan vrijdag weer een relax dag in kunnen bouwen voordat we naar Witchita Falls rijden. We belanden weer met elkaar op Boiling Spring State park in Woodward Oklahoma. Prachtig State Park in een oase. Je rijdt van uren niets in een park met een riviertje (Canadian river) en heel veel bomen. Erg bijzonder weer dat landschap van Amerika. Na een goed bord spaghetti sluiten we de dag af met een kampvuurtje en een lekkere borrel. Thomas en Ewoud komen bij ons in de caravan logeren. Is toch wel heel stoer om bij de grote jongens te slapen.
30 juni. Relax dag twee. Weinig gedaan deze vakantie maar we zien dat de kids ervan genieten. We ontbijten met z’n allen en lopen daarna nog een kleine trail naar het riviertje. Om 13.00 is het zwembad open op de camping en daar kijkt iedereen naar uit. Een prachtig zwembad met glijbaan, klimwand en een plek om te duiken. Voor ieder wat wils. De dag vliegt en dan komt aan deze super leuke dag ook een einde. De laatste dag van onze vakantie. Het zit erop. Wat hebben we veel gezien, gedaan en genoten. Een vakantie om nooit meer te vergeten. Een herinnering waarmee we drie jaar Amerika gaan afsluiten.
1 juli. Nog 218 miles naar huis. Na een gezellig ontbijt op weg naar Witchita Falls. Niemand heeft zin in Witchita falls maar iedereen verlangt naar een goed bed en een eigen plek. Tijn telt de dagen dat hij naar Nederland gaat (nog 3 om precies te zijn). Marijn heeft zin om weer achter zijn pas aangeschafte computer te duiken. Jans heeft al afgesproken om met haar vriendinnen nog wat leuke dingen te doen voordat we definitief Amerika gaan verlaten. Pat heeft zin om weer wat te gaan vliegen. Gijs heeft zin om met vrienden naar Casteway Cove te gaan (zwembad) en ik ga lekker ruimen. Rond 15.00 zijn we thuis. Met een brok in onze keel rijden we de oprit op. Dit was onze laatste vakantie in de USA en onze laatste trip met de Fifth Wheel. Pat heeft ons veilig zo’n 800 miles rondgereden en veilig thuis gebracht. Met z’n allen even aanpakken want de Fifth Wheel moet leeg. De Fith Wheel en de truck zijn verkocht. 19 juli komen ze alles ophalen. Nog even de tijd dus om alles schoon te maken en in goede staat achter te laten.