Lachen of huilen

Soms weet ik echt niet meer of ik moet lachen of huilen. Het gaat mijn inlevingsvermogen en begrip soms ver te boven. We doen echt ons best om ons aan te passen maar het is gewoon nooit goed. We zijn geen Amerikaan...gelukkig niet....we denken niet als een Amerikaan....ze denken niet, dat zal het probleem zijn.....en we willen en kunnen niet mee in die eenheidsworst.
Vrijdag 11.15...telefoon. Mammmmmm ik voldoe niet aan de dresscode. Tijn aan de lijn. Wat nu weer.....mijn gedachten gaan uit naar vanmorgen. Tijn had een blouse aan met een spijkerbroek...kan niet veel fout aan zijn. Lieve schat wat is er nu weer niet goed. Nou er staan letters aan de zijkant van mijn broek en die zijn te groot. Denk...welke broek heeft grote letters...ik kan het niet bedenken. Oke maar ik kan nu niet komen want ik ga met Gijs en Marijn lunchen op school. Oke geeft niet...kom straks maar......wacht maar wat moet jij dan nu doen.....nou ik moet ik een hok gaan zitten wachten tot je komt. Ik mag niet meer naar de les. Oke en wat doe je in dat hok....niks zitten. De stoom komt me ondertussen uit de oren. Mijn kind moet voor "straf"in een hok gaan zitten tot dat ik hem een andere broek breng. Geen keus dus. Mijn kind verdient onderwijs. Onderweg bedenk ik me dat ik rustig moet blijven, netjes de broek van mijn zoon moeten brengen en snel naar de basis in de hoop dat ik nog tijd over heb om met Gijs en Marijn te lunchen.
Wanneer ik de school binnenloop staan ze al op me te wachten. Ik bekijk de letters op zijn broek en ontplof....moet ik hier voor komen.....moet ik hiervoor de lunch met mijn andere kinderen missen. Jullie gaan echt te ver. Hij heeft deze broek al tig keer aan gehad. Ik merk dat de mevrouw achter de office een beetje zenuwachtig wordt en haalt er de adjunct bij. Oeps een boze moeder.....ik bedenk me dat het werkelijk geen ene bal uitmaakt wat ik nu ga zeggen maar goed dan ben ik het maar kwijt. Ze snappen het allemaal...not .... maar het zijn de regels die de baas heeft opgelegd. Ze kunnen er niets aan doen.
10 minuten verder, ben ik er geen steek mee opgestoken, Tijn over zijn toeren en 20 min verderop zitten Gijs en Marijn op mij te wachten. Lekker bezig. Ik laat Tijn achter nadat hij weer wat rustig is en rij opgefokt naar de basis. Even lunchen met de kinderen...als ik het nog haal. Op de valreep val ik naar binnen met mijn Suhsi en zie ik twee hele enthousiaste koppie's. Ach daar doen we het dan ook weer voor.
Tijn heeft uiteindelijk zijn frustratie en verdriet in football gestopt en ik....ik kan me hier niet bij neerleggen. Patrick zegt altijd...wanneer je je erbij neerlegt ga je denken als Amerikanen.....en dat wil ik niet dus.....schop ik af en toe lekker tegen het systeem.
Vrijdagmiddag kindjes opgehaald en lekker thuis aan de borrel met Fenna en Rick. Het was weer veel te laat (voor de kinderen) en veel te gezellig. Janneke mocht met Tirza mee naar de Football wedstrijd van Wichita Christian. Eerst eten op de parkeerplaats. Je maakt eten op de parkeerplaats of brengt het mee. De meeste mensen hebben tafeltjes en stoeltjes bij hun auto en genieten gezellig van hun food. Bijzondere traditie maar wel heel grappig. Helaas werd de football wedstrijd later die avond afgelast vanwege noodweer. Het mocht gelukkig de pret niet drukken.
Zaterdag zijn we naar de Wichita mountains geweest. Een mooi natuurgebied in Ohklahoma op z'on 1,5 uur rijden. We hebben heerlijk gewandeld (een tocht die 2,5 uur zou duren hebben wij gedaan in een uur...waarschijnlijk afgestemd op de wat gezette waggelende Amerikaan....ja sorry hoor) en bijna de buffalo's kunnen aaien....gaaf....aan het eind van de dag lekker BBQen in de natuur. Een geweldige dag. 's Avonds uitgenodigd door Mirjam en Bart. Een Nederlands stel die hier al zes jaar woont.....de ouders van Tirza trouwens.....Ze hadden kroketten gemaakt. Heerlijk een broodje kroket buiten bij de vuurkorf. Borreltje erbij wie doet je wat.
Zaterdag feestje bij de Denen....ook weer erg gezellig.
Maandag was Patrick een dagje vrij....COLUMBUSDAY
de verjaardag van Christoffel Columbus, aankomst in Amerika, dat gebeurde op 12 oktober 1492. De landing wordt gevierd als de Dag van Columbus in de Verenigde Staten.
Lekker een dagje wat aangerommeld, lekker samen lunchen en het rijden van hot naar haar goed verdeeld...heerlijk.
Vandaag PEPRALLY....aan de vooravond van een football game of volleybalgame staat de hele school in het teken van die wedstrijd. Cheerleaders doen hun dansje en de spelers worden in het zonnetje gezet en aangemoedigd. Ik moet wel zeggen dat Amerikanen wel heel trots zijn op de dingen die ze doen. Dit dragen ze dan ook enorm uit. Een leuke traditie.
Als ik zo naar buiten kijk en mijn gedachten laat gaan besef ik me dat we op een hele mooie plek wonen, het weer is nog super en we hebben al een klein clubje hele fijne mensen om ons heen verzameld. De kinderen beginnen hun draai te vinden en ook ik begin mijn dagen wat nuttig te vullen. Heimwee naar huis, naar vrienden en familie is er nog steeds. Een traan bevestigt dat gemis maar mijn lach verschijnt wanneer ik denk aan mijn 5 kanjers die zo hun best doen om er hier een super tijd van te maken.
En het mooiste is dat over 8 weken opa en oma Musters komen.....hoeven we die een tijd lekker niet te missen.