Springbreak 2016

Na 10 dagen eenzame vrouw en vader en moeder tegelijk heb ik de proef weer doorstaan. Het valt niet altijd mee 4 pubers ( 3 pubers en Tijn (persoonlijk aangevuld door Tijn zelf)). Sommige voelen zich verantwoordelijk voor alles en hebben niet of nauwelijks controle nodig. Sommige denk je dat goed op de rit zijn en bij het zien van het tussenrapport krijg je spontaan een hartverzakking en heeft een vader/moeder zoon gesprek enige noodzaak maar volgens de persoon in kwestie is er niets aan de hand en komt alles goed. Enigszins boos en verontwaardigd dat zijn vader/moeder zich ergens mee bemoeit…..Nu maar hopen dat over 3 weken het rapport 80 en hoger is want anders is hij wat privileges kwijt….lees playstation…..het huiswerk is zelfs mee op vakantie……zou het dan echt goed komen….?? En bij degene waarvan je weet dat het moeizaam gaat gaan sommige dingen nog moeizamer dan gedacht of beter dan gedacht….
Ik heb nog wat mailtjes uitstaan met de vraag om het een en ander te verklaren. Het blijft angstvallig stil bij de leerkrachten…grrrr
Pat is weer thuis. 10 dagen feest gehad (aanvulling Pat: feest gehad????..... kei hard gewerkt). Geen vrouw en kinderen die zeuren. Geen dagelijks terugkomende activiteiten zoals afwassen, rotzooi van zichzelf en de kinderen opruimen, tablet kwijt zijn omdat de kinderen die nodig hadden, kinderen aanspreken op afwijkend gedrag…..en als klap op de vuurpijl mag je ook nog oorlogje spelen. Missies vliegen, elkaar afschieten, lekker eten en drinken, naar bed wanneer je zelf zin hebt, ontbijt is geserveerd en af en toe een gokje wagen…..Wat is het leven van een vlieger toch zwaar. Ja jullie mogen best medelijden hebben. 10 dagen van huis …huis en haard achterlaten. …….Oh jee ik krijg commentaar al lezend over mijn schouder……even een waardevolle aanvulling van de man…….KEIHARD werken, RED AIR support geleverd voor Red Flag in Las Vegas want daar is Red Flag. Ehhhmmmmmmmmmm ik wil niet arrogant klinken maar KEIHARD gewerkt
Ik heb wel dagen van 12 uur gemaakt…ehhh….en nog een B-1 afgeschoten. Damm wat was ik goed.
Zo trekken jullie nu zelf maar conclusies.
Mijn week was gevuld met een bezoekje aan mijn nieuwe CASA kinderen, CASA café, boodschappen doen, kinderen op en neer rijden, poetsen…de dagelijkse activiteiten.
Mijn CASA kinderen gaan waarschijnlijk weer verhuizen. Ze gaan naar familie….een alleenstaande moeder met een vriend (oom van de drie kinderen) met vier kinderen van drie verschillende mannen en een 3 kamerappartement. Het schijnt er allemaal netjes uit te zien en het lijkt dat deze vrouw het aan kan. Ongelooflijk….7 kleine kinderen als alleenstaande moeder met hulp van je vriend. Nu wonen ze alweer een maand in een stabiel gezin. Het gaat beter met de kinderen en zelfs deze moeder loopt op haar tenen omdat de kinderen erg intensieve zorg nodig hebben. Ik hou mijn hart vast voor wat de toekomst brengt. Waarschijnlijk ga ik de kinderen na de vakantie bezoeken in het nieuwe gezin.
Zondagochtend nog even naar de Aldi voor de laatste boodschappen voor de vakantie. Wat te eten en natuurlijk een drankje. Oeps…..de flessen rosé mocht ik niet in mijn karretje. Het is the Texas law dat je voor 12.00 ‘s middags geen drank mag kopen…. Oke wist ik niet…weer wat geleerd. Nuttige regel….als ik dan drink en mijn drank is op ben ik in ieder geval een ochtend nuchter….handig.
Maandagochtend 10.00 uur klaar voor vertrek. Tot nu toe geen mankementen aan de fifth wheel. Hopelijk een goed teken voor de rest van de vakantie. Onze eerste stop is Roaring River State Park in Missouri. Volgens kenners een staat waar je snel doorheen moet rijden en zelfs wat extra gas moet geven. Volgens de berichten is Missouri de staat van
....zou het echt niet weten.
Na 7 uur rijden zijn we eindelijk op plek van bestemming. Uurtje langer dan we gedacht hadden want de klok was in het hele land verzet behalve in onze auto. …..handig.
Prachtige camping in de middle of nowhere. Dit wil zeggen afgesloten van de wereld. Geen bereik met onze telefoons dus ook geen internet. Heerlijk. Gijs heerlijk met zijn nieuwe hover board op pad. Al snel wordt hij aangesproken door de parkwachter. Het is de WET in Missouri dat je voor elk gemotoriseerd voertuig je een rijbewijs moet hebben…..tuurlijk….dat we dat toch niet hadden bedacht….stomme Europeanen…die doen toch ook maar alles zonder na te denken…dom dom dom.
Paar uur later…aankomst vriendje van Marijn zijn moeder en broertje. De kinderen meteen spelen en wij gezellig aan de koffie, de thee en een borrel…natuurlijk.
Om 6 uur gaat de wekker (oeps vergeten de wekker uit te zetten) om half zeven gaat de wekker (oeps Gijs heeft de wekker verkeerd gezet) en om 07.00 gaat ie weer. Tevens worden we ook gewekt door een hoorn op de camping. Tijd om te gaan vissen. Elke avond worden er nieuwe vissen in de rivier gegooid die de volgende dag door jong en oud er weer uit gehengeld worden. Gijs en Marijn in de kleren en op naar de rivier. Wij draaien ons nog even om. Na een uurtje komt Marijn binnen met twee vissen. De kop er al afgehakt. De bedoeling dat papa ze schoonmaakt zodat ze vanavond op de BBQ kunnen. 2 vissen voor 9 mensen…..Ik hoop dat Jezus de vis komt verdelen …..van wat ik me herinner hebben we dan genoeg.
Zie zojuist een truck met zijn dump (poep en plas) aan de trekhaak voorbij komen. In plaats van 2 min lopen gaan we met de auto…..hoezo luie Amerikanen….erg grappig om te zien.
Na een paar uur wordt het vissen opgegeven en besluiten we om een trail te lopen (Devils Kitchen trail). De kinderen hebben zoals altijd geen zin maar als ze worden losgelaten op de trail vermaken ze zich prima met het beklimmen van rotsen, kruipen door grotten en rennen door de bossen. Na de trail toch maar weer even vissen….we hebben niet voor niets een vergunning gekocht en 2 vissen voor 9 mensen is toch wat weinig. Ondertussen probeert Patrick met de kinderen de hangmat op te hangen…..niet de easy way maar klimmend in hoge bomen …(via Rome naar Parijs zullen we maar zeggen……kids en papa veel lol en de camping loopt uit om naar dit spektakel te kijken……wanneer de touwen eindelijk hangen wordt Patrick aan gesproken door de Park host. Heeft u regel 4 gelezen? Ehhhhh NEE, hoezo? Er mag alleen een touw om een boom gespannen worden wanneer de boom dikker is dan 18”in diameter en er mag alleen gebruik gemaakt worden van een touw dat van nylon is en minimaal 2.0”………..oke….de boom was dikker maar het touw daar waren twijfels over…..dus verwijderen want als de parkwachter komt krijgen we een boete en dat wilde de park host ons voor behoeden….wat attent (lees zeikers…) zullen we maar zeggen…..IT’S the RULE!!!!
Helaas, ondanks de inspanning van de kids blijft het bij 2 vissen. Gelukkig hebben we nog hamburgers in de vriezer en sla in de koelkast. Hoeven we niet om te komen van de honger. Met 9 man aan tafel is het weer super gezellig. Na het eten nog wat spelletjes en daarna lekker slapen.
Woensdag: we worden weer gewekt door de hoorn van het State Park….vis tijd….iedereen draait zich nog een keer lekker om ……ontbijtje……daarna met z’n allen naar de viskwekerij in het park, een bezoekje aan de spring, kleine trail gelopen en een bezoekje aan het nature center.
Onze laatste avond met de Duitse familie dus we gaan lekker uiteten. Bij terugkomst proberen we contact te zoeken met Fenna en Rick….telefoons zijn dood maar het lukt Patrick om via zijn tablet een wifi signaal op te vangen en een berichtje te sturen. Bij het lezen van Facebook komen we tot een schokkende ontdekking. De vader van mijn lieve schoonzus is overleden. Sinds zaterdag hebben ze ons op de hoogte proberen te houden van zijn ziek zijn en zieker worden. Uiteindelijk heeft hij de strijd moeten opgeven. We waren afgesloten van alle communicatiemiddelen en dus kwam het bericht veel later bij ons binnen. Verdriet overheerst om het verlies van haar vader en de opa van onze neefjes en nichtje. De afstand doet nu pijn. …we willen in Nederland zijn om ze te steunen en er te zijn zoals mijn broer en schoonzus er ook altijd onvoorwaardelijk voor ons waren en zijn. Onmacht en onrust….na een telefoontje zijn we enigszins rustiger. Het afscheid doet pijn maar het is goed zo. Ze zijn druk met het regelen van een mooi en waardig afscheid. Dat doet ons goed. Ze snappen dat we hier ver weg zitten maar heel veel aan ze denken en ze proberen te steunen zoveel we kunnen. Probeer nog te genieten dat zou ons pap gewild hebben zegt mijn schoonzusje nog. We proberen het maar het valt niet mee. Even het dorpje Eureka in…prachtig stadje met kleine gezellige straatjes, gekleurde gebouwen, een zonnetje en een gezellig terras.
’s Avonds wanneer we na een heerlijk BBQ diner om het vuurtje zitten staan we er nog eens extra stil bij dit enorme verlies. We proosten erop en onze gedachten gaan uit naar de familie en vrienden. Sterkte allemaal…….we zijn er voor jullie. Ver weg maar toch heel dichtbij!!!!!